معنی عفیف ونجیب

پاکرو

پاکدامن

مستور

عذراء، عفیف، مستقیم، نظیف

عفیف , پاکدامن , خالص ومهذب

عفیف. [ع ُ ف َ] (اِخ) از اعلام است. (از منتهی الارب).

عفیف. [ع َ] (ع ص) پارسا. (منتهی الارب). مرد پارسا و پرهیزگار از حرام. (غیاث اللغات) (آنندراج). پارسا و پرهیزگار. (دهار). کسی که عفت پیشه دارد. (فرهنگ فارسی معین) (از اقرب الموارد). پاکدامن. (دستور اللغه). خویشتن دار. خوددار. آبرومند.باعفت. عَف ّ ج، أعفّاء. (منتهی الارب) (اقرب الموارد): به کمتر زله ای عقوبات عفیف کردی. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی ص 368).
- عفیف الطعمه، حلال خوار. (یادداشت به خط دهخدا).

عفیف.[ع ُ ف َ ی ی ِ] (ع ص مصغر) مصغر عَفیف است و آن نام چند تن باشد. (از منتهی الارب). رجوع به عَفیف شود.

(عَ) [ع.] (ص.) پرهیزگار، پاکدامن.

پارسا و پرهیزگار از حرام

عَفِیْف، با عفَّت- پرهیزکار (جمع:اَعِفَّه-اَعِفاء)،

کسی که از کار بد و حرام خودداری می‌کند، پرهیزکار، پارسا، پاکدامن،

باآزرم، باتقوا، باحیا، باشرم، باعفاف، باعفت، پارسا، پاک، پاکجامه، پاکدامن، شریف، معصوم، نجیب،
(متضاد) آلوده‌دامن، ناپاک

دخترانه، دارای عفت، پرهیزکار، پارسا

پسرانه، عفیف در دین، پرهیزکار

311